Jako jedna ze współczesnych sztuk walki, tradycyjne łucznictwo japońskie przetrwało w niemal niezmienionej formie od czasów wojen domowych w Japonii w XV i XVI wieku, a pierwsze wzmianki o stosowaniu asymetrycznych łuków na wyspach japońskich dotyczą okresu Yayoi który trwał mniej więcej od 300 r. p.n.e do 300 r. n.e.

Formowane przez lata techniki łucznicze wielu szkół i odłamów zostały połączone i na nowo skodyfikowane w latach 50. XX wieku. Wtedy też, nakładem Japońskiej Federacji Kyūdō (ANKF) ukazał się pierwszy i jak dotąd podstawowy podręcznik z którego korzystamy, Kyūdō Kyōhon.

Nadrzędnym celem spółczesnego Kyūdō jest realizacja założenia Shin – Zen – Bi (Prawda – Dobro – Piękno) co należy rozumieć jako powstawanie piękna wraz z oddawaniem prawidłowego (prawdziwego) strzału przez łucznika przepełnionego dobrym nastawieniem do siebie, otoczenia i celu.

Podjęcie trudu zmierzania do powyższego celu to właśnie dō zaś kyū to łuk, nasz przewodnik i partner.